Eén stormachtig jaar verder

Als de dag van gisteren weet ik waar ik was en wat ik aan het doen was. 31-03-2014, ik was aan het schrijven, een project aan het afronden voor publicatie.

Een kop koffie gehaald toen ik een gemiste oproep van mijn broer die mij al jaren niet meer belde zag. Vreemd dacht ik, iemand die mij nooit belt of spreekt en zomaar uit het niets belt. Druk met mijn opdracht besloot ik dat hij later vast wel terug zou bellen als het belangrijk was. Ik kan niet vermoeden hoe belangrijk het was en dat hij boodschapper van slecht nieuws was. Maar, dat duurde niet lang, snel daarna had ik contact met mijn zus toen ik de telefoon wel kon opnemen. Mijn vader was geveld door een hartaanval en onderweg naar het MCA in Alkmaar bracht zij mij over.

Alle prioriteiten verschoven onmiddelijk. Schrijven kwam later wel. Nog geen half uur later waren we in het ziekenhuis alwaar het al snel duidelijk was dat de situatie van mijn vader bijzonder slecht was, uitzichtloos. Twee dagen van hoop en vrees tegen beter weten in volgden met aan het eind van woensdag 2 april 2014 het te vroege overlijden van mijn vader. Vandaag kan ik slechts daaraan denken, aan die onwezenlijke plotsklapse gebeurtenis die alles op zijn kop zette.

Ik denk aan mijn moeder en de enorme impact die het overlijden van haar man op haar leven gemaakt heeft. De wereld zag en ziet er ineens totaal anders uit voor haar. Ze heeft keuzes moeten maken die ze niet alleen niet wilde hoeven maken maar ze zich ook niet voorgesteld had. Het afgelopen jaar was dan ook een jaar van veel veranderingen waarin ze woord hield aan wat ze altijd zei en inmiddels zelfs haar trots, haar huis, verkocht heeft. Alleen in de polder in een groot huis, ver weg van andere mensen, dat bleek al snel te veel.

Mam, ik ben in gedachten bij je, houd je taai. We kunnen er niet om heen en dat zullen we ook niet doen. Deze dagen denken we terug aan vorig jaar en het afgelopen jaar en herdenken we een trieste periode.

Hopelijk kunnen we daarna een betere, rustiger periode in Schagen tegemoet zien.